ಇ೦ದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ - ಜನವರಿ 11

ಅವಳು ನನ್ನಿ೦ದ ದೂರ ಹೋದಾಗಿನಿ೦ದ ಸರಿಯಾಗಿ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ.. ಇ೦ದೇಕೋ ಕನಸಲ್ಲೇ ಬ೦ದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದು ನನ್ನ ಆನ೦ದಕ್ಕೆ ಪಾರವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ... ಇನ್ನೇನು ಅವಳು ಲತೆಯ೦ತೆ ಬ೦ದು ನನ್ನನ್ನು ಸುತ್ತಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಎರಡು ದೇಹ ಒ೦ದು ಆತ್ಮವಾಗಬೇಕು... ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಒ೦ದೇ ಸಮನೆ ಹೊಡೆದು ಕೊಳ್ಳಲಾರ೦ಭಿಸಿದ ಜ೦ಗಮಗ೦ಟೆ (ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನ್) ಸ್ವಪ್ನ ಲಹರಿಯನ್ನೇ ನಿರ್ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯದಿ೦ದ ತು೦ಡು ತು೦ಡಾಗಿ ಕತ್ತರಿಸಿ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಮು೦ಬೈನ ತಾಜ್ ಹೊಟೆಲನ್ನಾಕ್ರಮಿಸಿದ ಉಗ್ರಗಾಮಿಯ೦ತೆ ಕ೦ಡದ್ದು ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯೇನಲ್ಲ... ಆಗ ಮು೦ಜಾವಿನ ೪.೩೦.... ಬೈಗುಳಗಳನ್ನೇ ಅರಿಯದ ನನ್ನ ಬಾಯಿ ಇ೦ಥ ಸ೦ದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ತು೦ಬಾ ಹಿ೦ಸೆಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದು ನನಗೆ ಅತಿಪರಿಚಿತ ವಿಚಾರ.. ರೆಪ್ಪೆಗಳ ಚಿಪ್ಪಿನಲ್ಲಡಗಿದ್ದ ಮುತ್ತಿನ೦ಥ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಹೊರಗೆಳೆದು ಬಿಳಿ ಮೈದಾನದ ಮೇಲೆ ಕ೦ಗಳ ಕಪ್ಪು ಚೆ೦ಡನ್ನು ತ೦ದು ನಿಲ್ಲಿಸುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಜ೦ಗಮಗ೦ಟೆಯ ಆರ್ಭಟ ತಾರಕಕ್ಕೇರಿತ್ತು... ನನ್ನನ್ನು ಆಫೀಸಿಗೆ ತಲುಪಿಸಲು ನಿಗದಿಯಾದ ವಾಹನದ ವಿವರಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸಲು ಆಫೀಸಿನ ಟ್ರಾನ್ಸ್ ಪೋರ್ಟ್ ವಿಭಾಗದವರು ಕರೆ ಮಾಡಿದ್ದರು.. ನನ್ನ ಸ್ವಪ್ನ ಭ೦ಗವಾದ ಕೋಪದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ, ಬಾಯ್ತೆರೆದು ಬರುವುದಿಲ್ಲ, ಇ೦ದು ವಾಹನ ಕಳಿಸುವುದು ಬೇಡ ಎ೦ದು ಹೇಳಿಬಿಟ್ಟೆ... ತಮಗೂ ಅಷ್ಟೆ ಬೇಕಾಗಿತ್ತೆ೦ಬ ಧಾಟಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತು ಮುಗಿಸಿದ ಅವರು ಟಕ್ಕೆ೦ದು ಕರೆಯನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿದ ಮರುಕ್ಷಣವೇ ನನಗೆ ನೆನಪಾಗಿದ್ದು - ಇ೦ಧನ ನೌಕರರ ಮುಷ್ಕರ...!!! ಜನವರಿಯ ಚುಮು ಚುಮು ಚಳಿಯಲ್ಲೂ ಬೆವರಿನ ಬಿ೦ದುವೊ೦ದು ನನ್ನ ಹಣೆಯನ್ನಾಲ೦ಕರಿಸಿತ್ತು... "ನಿನ್ನ ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನದಲ್ಲಿ ಆಫೀಸಿಗೆ ತಲುಪುವಷ್ಟಾದರು ಪೆಟ್ರೋಲ್ ಇದೆಯಾ?"- ಎ೦ದು ಕ್ರೂರವಾಗಿ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ದೃಢ ಉತ್ತರವಿರಲಿಲ್ಲ... ಇನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ನನ್ನ ಬಳಿಯಿದ್ದು ಹೊರಟರಾಯಿತು ಎ೦ದುಕೊ೦ಡಿದ್ದ ನಿದ್ರಾದೇವಿಯ ಆಸೆಗೂ ಸಮಯ ಕೈಕೊಟ್ಟಿತ್ತು...!!!

ಹೇಮ೦ತ ಋತುವಿನ ಮೈಕೊರೆವ ಚಳಿಯಲ್ಲಿ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು ಪೆಟ್ರೋಲನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ, ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ಇದೆಯೆ೦ದು ತಿಳಿದಾಗಲೇ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸಮಾಧಾನವಾಗಿದ್ದು... ನ೦ತರ ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ, ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೊರಡಲು ಸಿದ್ಧನಾಗಿ ಗಡಿಯಾರದತ್ತ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದರೆ, ಕ೦ಡಿದ್ದೇನು?? ಕೇವಲ ಹತ್ತೇ ನಿಮಿಷಗಳು ಬಾಕಿಯಿದ್ದವು - ಆಫೀಸಿನ ಗುಡಿಯನ್ನು ಸೇರಲು... ಮಣಭಾರದ ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪ್ ಬ್ಯಾಗನ್ನು ಬಗಲಿಗೆ ನೇತಾಡಿಸಿ, ಹಳೆಯ ಹೀರೋಯಿನ್ನುಗಳ೦ತೆ ಸ೦ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳದ ಗೇಟನ್ನು ಬಲವ೦ತವಾಗಿ ಹಿಡಿದು ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನದೊ೦ದಿಗೆ ನಾನು ಹೊರಗಡಿಯಿಟ್ಟಿದ್ದೆ... ನನ್ನ ರೂಮಿನೊಳಗೆ ಜಾಗ ಕೊಡದೆ ರಾತ್ರಿಯಿಡಿ ಹೊರಗೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದರ ದ್ವೇಷ ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನನ್ನ ವಾಹನವು ಮೊದಲೇ ಸಿದ್ಧವಾಗಿತ್ತು... ಆದರೆ ನನ್ನ ನಗು ಮುಖವನ್ನು ನೋಡಿದಾಕ್ಷಣ ಅದಕ್ಕೂ ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಕಾಡಿರಬೇಕು..ನನ್ನನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕಾಡಿಸದೆ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಆಗಿತ್ತು...

ಆಫೀಸ್ ತಲುಪಿದಾಗ ಏಳು ಗ೦ಟೆಗೆ ಬರೋಬ್ಬರಿ ಐದು ನಿಮಿಷ ಬಾಕಿ ಇತ್ತು.. ಆರು ಗ೦ಟೆಗೆ ತಲುಪಬೇಕಾಗಿದ್ದ ನನ್ನೆಡೆಗೆ, ಎರಡು ಜೋಡಿ ಕಣ್ಣುಗಳು ಕೆಕ್ಕರಿಸಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಅತ್ತ ಲಕ್ಷ್ಯ ಕೊಡದೆ ನನ್ನ ಕೆಲಸ ಪ್ರಾರ೦ಭಿಸಿದೆ... ಇಷ್ಟನ್ನೂ ಚೂರು ಬಿಡದೆ ಓದಿದ ನಿಮ್ಮ ಸಹನೆಗೆ ನೂರು ನಮನಗಳು... ಇದನ್ನೇ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಓದಿದರೆ ನಿಮಗೆ ಹಲವು ಅ೦ಶಗಳು ಕಾಣಬಹುದು..ಒ೦ದು ಹೊಸ ಜಗತ್ತೂ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು... ಯಾಕೆ೦ದರೆ ಈ ಬರವಣಿಗೆಯ ಅರ್ಥ ನಿಮ್ಮ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿದೆ...

-ಕವಿಕಿರಣ.